Cement najczęściej rozróżnia się ze względu na rodzaj i klasę, która świadczy o jego wytrzymałości. Rozróżnienia dokonuje się na podstawie jego właściwości, takich jak np. obecność składników mineralnych czy szybkość twardnienia. Europejskie i polskie normy pozwalają na wyznaczenie pięciu rodzajów cementu.
Ta klasyfikacja opiera się na ciśnieniowej próbie wytrzymałości przeprowadzanej po 28 dniach. Istnieją trzy klasy wytrzymałości: 32,5, 42,5 oraz 52,5. Wartości liczbowe klas odpowiadają użytym w próbie ciśnieniowej megapaskalom. Pierwsza z nich stosowana jest do rozwiązań, w których niewymagana jest wysoka wytrzymałość początkowa. Cement klasy 42,5 znajduje zastosowanie w przypadkach, w których wytrzymałość na ściskanie musi przekroczyć 30 N/mm2 po 28 dniach. Klasa wytrzymałości 52,5 jest odpowiednia, gdy konieczna jest wysoka wytrzymałość początkowa. W budownictwie mieszkaniowym najczęściej stosuje się cement klasy 42,5 MPa. Cement budowlany dostępny jest między innymi na https://www.bricoman.pl/materialy-budowlane/materialy-sypkie/cement
Rodzaje cementu oprócz swojej własnej nazwy oznaczone są również numerem (cyfrą rzymską) – im wyższy numer, tym mniej klinkieru w cemencie, oraz literą A, B lub C, oznaczającymi zawartość pozostałych składników głównych, gdzie A to cement z najmniejszą ich ilością.
Podział cementu następuje również poprzez wyznaczone ogólnodostępne normy europejskie i polskie: cementy powszechnego użytku objęte są normą zharmonizowaną europejską EN 197-1, zatwierdzoną jako PN-EN 197-1:2002, cementy specjalne o wyróżniających się znamiennych cechach użytkowych znajdują się w normie PN-B-19707:2003, natomiast zgodnie z polską normą PN-EN 197-1 wyróżnia się pięć rodzajów cementu.
Ma najwyższą ilość klinkieru w składzie (od 95 do 100%); jest najczęściej używanym rodzajem cementu i może być stosowany do każdej pracy. Jako silne spoiwo Używany jest m.in. do betonu na fundamenty. Po wymieszaniu z wodą tworzy szybko twardniejącą pastę. Często jest wykorzystywany również do produkcji prefabrykatów betonowych i dostarczany jest na miejsce budowy w postaci płytek.
Służy do przygotowania zapraw betonowych i tynkarskich, których używa się do murowania oraz fugowania. Cechuje go szybki przyrost wytrzymałości w trakcie utwardzania oraz odporność na niskie temperatury (można go używać nawet w temperaturze do -10°C).
Cement złożony z klinkieru oraz żużla wielkopiecowego i siarczanu wapniowego. Jego skład pozwala na zwiększoną odporność wobec niszczącego działania kwasów humusowych i siarczanów, dlatego najczęściej stosowany jest do stawiania fundamentów i większych konstrukcji betonowych. W trakcie przygotowywania surowca do aplikacji należy uważać na temperaturę powietrza, ponieważ każda poniżej 5°C wpływa negatywnie na jego trwałość.
Wytwarzany jest poprzez zmielenie klinkieru portlandzkiego z pucolaną oraz siarczanem wapnia. Charakteryzuje się wysoką wytrzymałością, brakiem wrażliwości na wysoką i niską temperaturę oraz odpornością na różne środowiska chemiczne, dzięki czemu jest stosowany przede wszystkim w konstrukcjach mających bezpośredni kontakt z wodą, np. kanalizacji, mostach, tamach.
Zawiera większy udział dodatków (głównie żużla wielkopiecowego) niż czystego klinkieru. Pod względem swoich właściwości najbardziej zbliżony jest do cementu hutniczego, stąd też wykorzystywany jest głównie do produkcji elementów betonowych i jako składnik mieszanek budowlanych.
